რაც არ უნდა სამწუხარო ყოფილიყო, დადგა პროექტის ბოლო დღეც, მაგრამ სევდა არც ერთი წუთით არ იგრძნობოდა არც ერთ კომიტეტში, რამეთუ მოხდა უპრეცედენტო რამ, რასაც არავინ ელოდა. ამ ფაქტმა თითქმის ყველა კომიტეტი ერთმანეთს დააკავშირა, ფაქტობრივად ყოველგვარი ძალაუფლება გამოაცალა ხელიდან გენერალურ მდივნებს და სიტუაცია უმართავი გახადა. საქმე იმაში მდგომარეობდა, რომ ECOSOC-ის კომიტეტი ვერ იღებდა სასურველ რეზოლუციას გამომდინრაე იქიდან, რომ ამ კომიტეტს არ ჰყოფნიდა სახსრები და სჭირდებოდა სხვა ფინანსების მოძიება. შეიმუშავეს შემდეგი გეგმა: მათ არგუმენტირებულად დაასაბუთეს განიარაღების კომიტეტის (DAISEC)-ის უუნარობა და SECURITY COUNCILS-ს, რომელიც გაეროში არსებულ კომიტეტებს შორის ყველაზე პრიორიტეტულია და ნებისმიერი რამ ძალუძს, დაწყებული კონსტიტუციის შეცვლით დამთავრებული გაეროში არსებული კომიტეტების გაუქმებით, განიარაღების კომიტეტის გაუქმება სთხოვეს. საპასუხოდ, განიარაღების კომიტეტმა იგივე მოიმოქმედა SECURITY COUNCIL-ის მიმართ, თუმცაღა, გაეროს მთავარი კომიტეტის გაუქმება ვერ შეძლო. ამიტომ შემდეგ ხერხს მიმართა: განიარაღების კომიტეტმა მიმართა ისტორიული კრიზისების კომიტეტს, რომელიც 1974 წლის დროით მოქმედებდა, თვითონვე გაეუქმებინათ საკუთარი თავი, რათა მომავალში 2015 წელს, აწ უკვე კრიზისების კომიტეტს, აღარ შესძლებოდა განიარაღების კომიტეტის გაუქმება. წარმოიქმნა დროითი ლაფსუსი და მომავალი თეორიულად შეიცვალა. ამის გამო ECOSOC-ის კომიტეტს გეგმები ჩაუვარდა, თუმცაღა, ბევრი ფიქრის შემდეგ აღმოაჩინეს შეცდომა, რომლის გაპარვის შემთხვევაშიც ECOSOC-ის კომიტეტი მართლაც დამარცხდებოდა. დახურვის ცერემონიაზე კი ECOSOC-ის კომიტეტის ხელმძღვაენელებმა გამოაცხადეს, რომ რეალურად გაერთიანებული ერების ორგანიზაციაში არ არსებობს ისტორიული კრიზისების კომიტეტი, ის შექმნილია მხოლოდ და მხოლოდ გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის მოდელირებებისთვის, შესაბამისად, ისტორიული კრიზისების კომიტეტმა ვერ გააუქმა კრიზისების კომიტეტი წარსულში, 1974 წელს, რის შედეგადაც კრიზისების კომიტეტმა, ECOSOC-ის კომიტეტის თხოვნით, გააუქმა განიარაღების კომიტეტი და ამ კომიტეტის ბიუჯეტი, რომელიც 300 მილიონზე მეტს მოიცავდა, მთლიანად გადაეცა ECOSOC-ის კომიტეტს.
დამეთანხმებით, ასეთი ჩახლართული სქემები იშვიათად თუ იჩენს თავს არამცთუ გაეროს მოდელირებებში, არამედ რეალურ ცხოვრებაშიც კი. ჩვენი მთავარი მიზანი კი არის არსებული პრობლემების სწორად გაანალიზება და მათი გადაჭრის გზების ძიება. პრაღის გაეროს მოდელირება მართლაც საინტერესო და დაუვიწყარი გამოცდილების მომტანი იყო. იმედია, ქართული დელეგაციები კიდევ ბევრჯერ მიიღებენ მონაწილეობას მსგავს მოდელირებებში მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში.
ნინო გლოველი




















